Οι όμορφες γυναίκες κάνουν τους άνδρες πιο ριψοκίνδυνους..

Γιατί οι άνδρες, όταν αντιληφθούν ότι τους παρατηρεί μια γοητευτική γυναίκα, έχουν την τάση να μεταμορφώνονται σε… Σούπερμαν; Να χάνουν δηλαδή κάθε αίσθηση του κινδύνου και χωρίς να το πολυσκεφτούν να κάνουν εξαιρετικά επικίνδυνα πράγματα;

Από διάθεση για επίδειξη ή από αμηχανία; Μάλλον για κανέναν από τους δύο λόγους. Αυστραλοί επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο Κουίνσλαντ στο Μπρίσμπεϊν υποστηρίζουν τώρα ότι ο τυπικά ανδρικός υπερβάλλων ηρωισμός έχει να κάνει με την εξελικτική ιστορία του ανθρώπινου γένους.
Οι Αυστραλοί ψυχολόγοι μελέτησαν τη συμπεριφορά ομάδας νεαρών σκεϊτάδων οι οποίοι εξασκούνταν σ’ ένα πάρκο και διαπίστωσαν ότι οι νεαροί συμπεριφέρονταν διαφορετικά όταν συνειδητοποιούσαν ότι τους παρατηρούσε ένας άνδρας και όταν τους παρατηρούσε μια γυναίκα. Πιο συγκεκριμένα, όταν ήταν παρούσα μια γοητευτική κοπέλα, οι νεαροί έκαναν τις πιο δύσκολες φιγούρες και τα πιο επικίνδυνα ακροβατικά.
Παίρνοντας δείγμα σάλιου από τους νεαρούς, οι ερευνητές διαπίστωσαν μια σαφή αύξηση των επιπέδων τεστοστερόνης στο σώμα των νεαρών στην περίπτωση που ο παρατηρητής ήταν μια όμορφη κοπέλα, κάτι το οποίο δεν συνέβαινε όταν ο παρατηρητής ήταν άνδρας. Η απότομη άνοδος της τεστοστερόνης, της ορμόνης που θεωρείται δείκτης του ερωτικού πόθου, είναι, σύμφωνα με τους ερευνητές, αυτό που ωθεί τους άνδρες να εκτελούν παρακινδυνευμένες ενέργειες.
Οπως επισημαίνει ο επικεφαλής της έρευνας, Bill von Hippel, η συμπεριφορά αυτή έχει μια σαφή εξελικτική προέλευση και ανάγεται στην εποχή που τα αρσενικά ζώα ανταγωνίζονταν μεταξύ τους προκειμένου να ζευγαρώσουν με ένα γόνιμο θηλυκό. «Ανέκαθεν στην Ιστορία το αρσενικό όφειλε να ανταγωνίζεται τα άλλα αρσενικά για να αποκτήσει πρόσβαση σε ένα γόνιμο θηλυκό. Και νικητές σε αυτή τη μάχη αναδεικνύονταν όσοι κατάφερναν να μεταβιβάσουν τα γονίδιά τους στις επόμενες γενιές. Στο πλαίσιο αυτού του ανταγωνισμού κάποιες παράτολμες ή ριψοκίνδυνες συμπεριφορές θα πρέπει να ευνοήθηκαν από την εξέλιξη επειδή πρόσφεραν εμφανή πλεονεκτήματα σε αυτούς που τις υιοθετούσαν».

Μία ακόμη έρευνα που επιβεβαιώνει ένα κοινότοπο κοινωνικό πρότυπο: η ανδρική συμπεριφορά όχι μόνο δεν διαφοροποιείται αλλά και δικαιολογείται «βιολογικά» από τη συμπεριφορά των υπόλοιπων αρσενικών ζώων, αφού, όπως και αυτά, οι νεαροί άνδρες, για να κατακτήσουν το αντικείμενο του ερωτικού τους πόθου, είναι διατεθειμένοι να προβούν στις πιο παράτολμες -και άρα αποστομωτικές για τους ανταγωνιστές τους- επιδείξεις του ανδρισμού τους.
Πολλά θα μπορούσε να αντιτείνει κανείς σε αυτή τη «βιολογίστικη» (και όχι βιολογική) ερμηνεία της συμπεριφοράς των αρσενικών. Οσο πιο πολύπλοκη είναι η κοινωνική ζωή ενός οργανισμού τόσο πιο πολύπλοκη οφείλει να είναι η ερμηνεία της κοινωνικής συμπεριφοράς του: το να ανάγει κανείς τα πάντα στην αναπαραγωγή και στη μεταβίβαση των γονιδίων είναι ένα εξηγητικό σχήμα ικανοποιητικό μόνο για τους απλούστερους οργανισμούς. Στην περίπτωση όμως των πρωτευόντων, και ειδικότερα του ανθρώπου, το εξηγητικό αυτό σχήμα είναι όχι μόνο επιστημονικά ανεπαρκές (αφού παραλείπει την επιρροή του εγκεφάλου και του νου στην κοινωνική συμπεριφορά) αλλά και εντελώς παραπλανητικό. Για παράδειγμα, η υψηλή συγκέντρωση τεστοστερόνης μπορεί κάλλιστα να είναι το αποτέλεσμα και όχι η αιτία της συγκεκριμένης κοινωνικής συμπεριφοράς.